Ada Breedveld heeft zichzelf het vak aangeleerd. Nooit op een academie of een dergelijke opleiding. Ada houdt niet zo van schools. Zij heeft vanaf haar vroegste jeugd altijd getekend en ”gekleurd”. Zo herinnert zij zich nog goed hoe de hoofdonderwijzer bij haar ouders kwam klagen: ”Kunt U haar die kleurpotloden niet afpakken!” Op school wilde Ada niks leren, alleen maar tekenen. “Zo komt er niks van haar terecht”. Ada wilde van jongsafaan schilderes worden. Het leven zelf werd haar leerschool.
Ada begon in de jaren zeventig in Rotterdam te exposeren en kreeg direct een eervolle prijs. In het begin liet zij zich inspireren door het surrealisme – kunstenaars die hun fantasie en niet de werkelijkheid als uitgangspunt voor hun kunst namen. Gaandeweg vond ze haar eigen stijl, het plastisch realisme. De voor haar werk zo typerende grote vrouwen bleken een vruchtbaar thema. In een even levendige als heldere kleurstelling krijgt “de dikke dame” een aansprekende allure, de grote vrouw wordt (iconografisch) verbeeld als de superieure levensgenietster. Veel liefhebbers van haar werk roemen de blijmakende kracht die in haar werk zichtbaar wordt. Ada tovert ons een gezellige wereld voor, waarin de grote vrouw geniet van het goede des levens, in eindeloze variatie. De laatste ontwikkelingen ziet u hier in de expositie. Ada laat zich meer en meer inspireren door de kracht van poëzie, de pracht van kinderliedjes en de muziek uit de toverdoos, de lustige accordeon.