Het uitgangspunt en de motivatie om te schilderen zijn voor Peter Meijer in de loop der jaren altijd even sterk gebleven. Het zoeken naar een equivalent in vorm, beeld en kleur voor de emoties en de indrukken die de alledaagse werkelijkheid bij hem oproepen, blijft hetzelfde. De controverse tussen de individuele handeling van het schilderen en veranderde samenleving veroorzaakt een onrust die Meijer vertaalt in beelden die een zelfde heftigheid en emotie oproepen als de werkelijkheid zelf.

Meijer ziet zichzelf als toeschouwer in plaats van deelnemer een conventionele structuur. Los van een politieke stroming of ideologie probeert hij een beeldentaal te ontwikkelen die los staat van naturalistische gegevens. Zijn feilloos gevoel voor compositie en kleurgebruik resulteren in poëtische beelden waarin abstractie en gestileerd realisme een perfecte symbiose aangaan. Het schilderen zelf gebeurt intuïtief en zonder vooropgesteld plan. Alle ervaringen uit eerder gemaakte werken worden bij het maken van nieuw werk toegepast.