De kunstenaar die telkens nieuwe grenzen opzoekt, maakt het zichzelf niet makkelijk. Maar het werk dat daaruit voortkomt laat steeds nieuwe ontwikkelingen zien en verveelt nooit; het is als het achtergebleven spoor van een ontdekkingsreiziger. Anna Verrijt houdt de spanning erin. Zij bouwt haar werk op uit vele transparante lagen, die allemaal min of meer zichtbaar blijven. Daarbij krijgt het vaak een hoop te verduren: met een mes krast en schraapt zij de verf weg, of ze zet er rigoureus de schuurmachine op. Behalve acrylverf gebruikt zij ook stukjes bedrukt papier, oude foto’s en brieven en ander gevonden materiaal. Elk schilderij is een soort dagboekaantekening, een notitie van grote en kleine gebeurtenissen.
Hoewel de kunstenaar zich voortdurend blijft vernieuwen, zijn er in alle nieuwe ontwikkelingen ook een aantal constanten, kenmerken die typerend zijn voor het werk van Anna Verrijt. Zelfs in haar vroegste werk zijn ze te herkennen: humor, poëzie en verwondering. De abstracte schilderijen op doek en paneel tonen hun lichtvoetige, subtiele humor in een wulpse krul of een titel als “Freud Revisited”. Hier en daar zie je suggestieve verwijzingen naar de werkelijkheid of symbolische vormen, waar iedereen zijn eigen verhaal in kan ontdekken. De grote doeken hebben een monumentaal karakter, maar ook de intieme paneeltjes zijn in hun broze kwetsbaarheid indrukwekkend. Het zijn vaak slechts een paar getekende lijnen op een lichte achtergrond, “aantekeningen” in een dubbele betekenis, die soms meer zeggen dan woorden. Recentelijk is de kleur weer teruggekeerd in haar doeken. Na de periode van witte en grijze ‘leegte’ werd haar behoefte aan kleur onweerstaanbaar, en dat leidt nu tot vrijwel monochrome schilderijen in fel rood, hemelsblauw of helder groen. De kleine, abstracte vormen daarin lijken willekeurig uitgestrooid over de oppervlakte. Er ontstaat nu ook weer een meer doorwerkte huid, die in zijn robuustheid ontkracht wordt door hele fijne tekeningetjes die in de oppervlakte gekrast zijn.